Rozdział 1.

    Niechętnie podniosłam się z łóżka. To już dzisiaj wylatujemy do Włoch. Po sporych debatach wygrał mój pomysł, czyli wyjazd na Sycylię. Mario stawiał na Dubaj, a Paulina na Hiszpanię. Przeciągnęłam się i omiotłam wzrokiem pomieszczenie, w którym się znajdowałam. Obok szafy leżały walizki. Mój wzrok został dłużej na koszulce z numerem "10", która była oprawiona w ramkę i szkło. To była koszulka, w której grałam na zawodach. Dzięki nim jestem tu, gdzie jestem.

***

-Miller, dobrze wyglądam? - zapytała po raz setny Paulina.

-Nie denerwuj mnie Deme.

Ta w odpowiedzi jedynie się zaśmiała. Wyszłyśmy z szatni i kierowałyśmy się na rozgrzewkę. Kiedy nasze ciała były rozgrzane, zabrałam piłkę i zaczęłam rundkę ze strzałami na bramkę. Prowadziłam chwilę futbolowkę i pewnie oddałam strzał. Piłka leciała lekko podkręcona i wpadła w lewe okienko.

-Strzelaj tak, a wygramy - zaśmiał się nasz bramkarz.

Pokopałyśmy jeszcze chwilę i usłyszałyśmy głos naszego trenera.

-Dziewczyny, chodźcie. Zaraz gracie mecz.

Po krótkiej przemowie naszego opiekuna wyszłyśmy na boisko. Tak jak na każdym etapie zawodów w piłkę nożną podskoczyłyśmy z Pauliną i uderzyłyśmy się ramionami.

Stanęłyśmy na swoich pozycjach. Tak jak ustaliliśmy przed rozpoczęciem, że od razu napieramy na bramkę przeciwka, tak też zrobiłyśmy. Rozpoczynałyśmy mecz. Paulina podała mi piłkę, a ja od razu skierowałam się z nią na bramkę rywala. Ominęłam dwie zawodniczki i podałam do Pauliny. Wbiegłam w pole karne i futbolówka do mnie wróciła. Nawet jej nie przyjęłam i z pierwszej piłki oddałam strzał na bramkę. Usłyszałam radosne krzyki dziewczyn i już po 30 sekundach meczu prowadziłyśmy 1:0. Kolejną bramkę dodała Paulina i wygrałyśmy 2:0.

Doszłyśmy do finału. Przeciwnik bardzo trudny, zwycięzca zeszłorocznych zawodów w piłkę nożną. Trener kazał stawiać wszystko na jedną kartę. Pełne energii i zapału rozpoczęłyśmy mecz. Byłyśmy tak skupione, że wygrałyśmy 5:2. To był jeden z najwspanialszych spotkań jakie rozegrałyśmy. Ustrzeliłam hat-trick'a i zaliczyłam asystę. Po jednej bramce strzelały Paulina, Monika oraz Ola. W szampańskim humorach czekałyśmy, aż nasz kapitan odbierze puchar. Po krótkim świętowaniu przebrałyśmy się i ruszyłyśmy do autokaru. Przed drzwiami zatrzymał nas jakiś mężczyzna. Poprosił o rozmowę. Popatrzyłyśmy po sobie i odeszłyśmy na bok.

-Cieszymy się, że zgodziły się panie z nami porozmawiać - zwrócił się mężczyzna do mnie i Pauliny - jesteśmy skautami z żeńskiej drużyny z Bayernu Monachium. Mają panie niesamowity talent. Poszukujemy tak zgranej pary, dlatego chcielibyśmy zaprosić panie na testy, o ile się panie zgadzają.

-Testy? - wykrztusiłam - Monachium?

-Tak - odpowiedział.

-No nie wiem, Natalia - zaczęła Paulina.

-Paulina, to jest ogromna szansa. Możemy grać w Bayernie. Jeśli zaprzepaścimy to, to sobie tego nie wybaczę.

-Ale to są Niemcy.

-Rozumiem Cię, ale wiesz, co to znaczy - posmutniałam.

-Natalia.

-Ja się zgadzam na testy - zwróciłam się do mężczyzny - ale jeśli moja przyjaciółka nie podejmie takiej samej decyzji jak ja, to nigdzie nie jadę - podał mi wizytówkę - dziękuję i do widzenia - odwróciłam się.

Zajęłam miejsce koło okna i oparłam głowę o szybę. Zdziwiło mnie to, że na takie zawody przyjechali pracownicy Bayernu Monachium. Zobaczyłam, że Paulina nadal rozmawia z mężczyzną. Po chwili wróciła i zajęła miejsce obok mnie. Nie odezwałyśmy się do siebie ani słowem. Wróciłyśmy do szkoły i przekazałyśmy puchar dyrekcji. Od razu poszłam do domu. Weszłam do swojego pokoju, zamknęłam drzwi i rzuciłam się na łóżko. Moim marzeniem było grać w klubie, a co dopiero pracować, robiąc to co się kocha. Strasznie chcę jechać na te testy, lecz bez Pauliny nigdzie nie jadę. Po moim policzku popłynęło kilka łez. Przymknęłam oczy i zasnęłam. Następnego dnia nie poszłam do szkoły. Siedziałam w salonie, kiedy do drzwi zadzwonił dzwonek. Podeszłam do nich i otworzyłam je. W progu stała Paulina. Wpuściłam ją do środka.

-Pakuj się.

-Emm... - zdziwiłam się.

-No pakuj się, jedziemy do Monachium.

-Żartujesz? - przytuliłam ją z całych sił - kocham Cię - zaśmiałyśmy się.

***

-Natalia - do pokoju wpadła Paulina - Mario dzwonił, że lot mamy wcześniej.

-Zabije go.
-Jedzie z nami jego kolega - poruszała znacząco brwiami.
-Marco?
-A no. Skąd wiesz?
-Bo to jego przyjaciel i rozmawiałam z nim wczoraj. Coś mówił, że jedzie, ale nie chciał powiedzieć gdzie.
-No fakt, a teraz wstawaj.
-Czekaj - otrząsnęłam się.
-Co? - odwróciła się.
-Jedzie z nami Marco.
-No tak.
-O w mordę.
    Zerwałam się z łóżka i z prędkością światła pobiegłam do łazienki. Wykonałam poranną toaletę, wysuszyłam włosy oraz zrobiłam delikatny makijaż, a na koniec się ubrałam. Gotowa wróciłam do pokoju.
Bardziej podręczne rzeczy wrzuciłam do torebki i poszłam do salonu. W jadalni zastałam Mario, który jak zawsze jadł u nas śniadanie.
-Cześć Natka.
-Hej - pocałowałam go w policzek - to prawda, że na wakacjach będzie z nami Marco? - usiadłam na krześle stukałam paznokciami o blat stołu.
-Tak, a co? - zaśmiał się.
-Nie, nic - ucięłam szybko - nic mi na ten temat nie powiedział - zdziwiłam się.
-Jaaasne, a kto niczym struś pędziwiatr pobiegł do łazienki, jak się o tym dowiedział? - zaśmiali się.
-Oj, cicho.
-Natalia się zakochała? - popatrzył podejrzliwie Götze.
-Pff, nie?
-Solisz herbatę - zauważyła brunetka.
-Bo przyniosłaś sól, zamiast cukru.
-Ej, to moja herbata - oburzył się piłkarz.
-Ruszać się, bo taksówka przyjechała.
-Już jej się spieszy do Reusa - stwierdził Niemiec.
-Spadać - zaśmiałam się.
    Wsiedliśmy do taksówki, którą skierowaliśmy się na lotnisko. Po odprawie, usiedliśmy w samolocie. Siedziałam obok okna, a Mario i Paulina usiedli naprzeciwko mnie. Obok mnie było wolne miejsce. Usłyszeliśmy jak ktoś krzyczy, aby zaczekać, że jeszcze on. Mógł się nie spóźniać.
-Witam państwa - usłyszałam głos Marco? Nie, on miał przecież być na miejscu.
-Siema Stary - odezwał się Mario.
-Siemka - przywitała się Paulina.
-Marco? - zdziwiłam się.
-Ciebie też miło widzieć, piękna - posłał mi zniewalający uśmiech i usiadł obok mnie - miałeś na mnie czekać. Byłem u Ciebie w domu. Drzwi otworzył Fabian i mówi, że pojechałeś do dziewczyn, no to pojechałem tam, ale nikogo nie zastałem. Prawie się spóźniłem.
-To by była taaakaaa szkoda, prawda Natalia? - zaśmiała się Deme.
-A co u Ciebie Nati? Dawno nie rozmawialiśmy.
-Dawno, czyli wczoraj? - zaśmiałam się.
-A dzisiaj jeszcze nie.
-Ale gruchają - ryknęli śmiechem.
-Co Ty na to, żeby ich sprzedać? - blondyn przełożył rękę na moje ramię i przyciągnął mnie do siebie.
-A nie myślisz, że się jeszcze przydadzą?
-No w sumie - zaśmiał się - spać Ci się chce? - zapytał widząc, że moje oczy się kleją.
-Trochę - odparłam.
-To się połóż.
-Niby gdzie?
-To się oprzyj, chodź. Buzi za to - wyszczerzył się.
    Przyciągnął mnie jeszcze bardziej do siebie. Oparłam głowę o jego ramię i przymknęłam oczy.
-Buzi - upomniał się.
-Patrz tak rzadko tutaj przyjeżdża, a jak się zżyli - skomentowała Polka - słodcy są.
    Dałam mu buziaka w policzek i powróciłam do poprzedniej pozycji. Było mi wygodnie w jego ramionach. Czułam się bezpiecznie. Czy zakochałam się w Marco Reusie? Chyba tak. Blondyna poznałam dzięki Mario. Marco przyjechał do Götzego w odwiedziny i obaj przyszli do naszego mieszkania. Uwielbiałam go. Znałam go tylko z meczy. On i Mario byli moimi ulubionymi piłkarzami. Na żywo był jeszcze cudowniejszy. Kiedy wyjeżdżał, to zapisał sobie mój numer i od razu po wylądowaniu do mnie napisał.
-Natka, Natalka - ktoś wolał moje imię.
-A może ja ją na ręce wezmę, żeby jej nie budzić?
-Marco się zakochał, Marco się zakochał - ktoś zaczął śpiewać.
-Jesteśmy już? - zapytałam otwierając oczy.
-Obudziłeś ją baranie.
-Chodźcie.
-Tak. Do mojego El Shaarawy! - krzyknęłam.
    Wzrok ludzi skierował się w moją stronę. Każdy na mnie patrzył. Marco złapał mnie za rękę i wyciągnął z samolotu. Śmiejąc się szliśmy po nasz bagaże. Wsiedliśmy do auta i podaliśmy adres naszego hotelu.

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

NIE, NIE NIE :xx To nie miało tak wyglądać, przepraszam :c
Ta retrospekcja mi się w ogóle nie podoba, cały ten rozdział takie flaki z olejem :c przepraszam.